Tijdens het debat over de situatie rondom Oekraïne en het leveren van wapens, stelde Wybren van Haga de vraag:
Ben je bereid te sterven voor Oekraïne?
Hij refereerde aan de tijd dat hem bij zijn officierskeuring werd gevraagd of hij bereid was zijn leven te geven voor Nederland. Deze vraag is fundamenteel voor iedereen die zijn of haar land wil dienen. Ben je niet bereid te sterven, dan plaats je je eigen belang boven je land. En hoe begrijpelijk dat misschien ook is (kinderen, familie, gezondheid, etc.), dan ben je niet geschikt voor militaire dienst. Ongeacht de zware training die je achter de rug hebt. En hoe competent en krachtig je mentaal of fysiek ook bent.
Wybren vertelde dat hij met volmondig ‘ja’ had geantwoord. En dat in zijn ogen de criteria of je bereid bent te sterven voor Oekraïne, bepaalt of je dergelijke militaire wapenrusting inzet.
Wybrens betoog deed mij denken aan Paulus. Het gaat me namelijk niet om politieke vraagstukken, de vraag of christenen wapens mogen opnemen, de persoon Wybren van Haga, of een soortgelijke discussie. Maar om die ene vraag: ben ik bereid om mijn leven te geven voor Christus en het Evangelie?
Want wie zijn leven zal willen behouden, die zal het verliezen; maar wie zijn leven zal verliezen omwille van Mij en om het Evangelie, die zal het behouden.1
Paulus was bereid vervloekt en afgesneden van Christus te zijn als dat ten gunste van zijn broeders zou zijn (Romeinen 9). En wat dacht je van Mozes? Hij was bereid om voor de zonden van het volk gewist te worden uit het boek des levens (Exodus 32). Zij waren niet alleen bereid hun aardse leven, maar ook hun geestelijk leven op te geven. Zo zijn er nog veel meer voorbeelden.
Zijn dat uitzonderingen? Of is dat wat in het hart van elke christen zou moeten leven? Ik vraag het me oprecht af…
Je kunt pas echt zeggen dat je een ander Christus gunt, als je bereid zou zijn Christus te verliezen omwille van die ander.
Net als Paulus weten we heel goed dat dat in de praktijk niet zo werkt. En Mozes wist dat ook. Er is namelijk maar 1 offer: Christus. Elke toevoeging daaraan is walgelijk. We prediken geen werkheiliging, of geestelijk opportunisme. Bovendien, waar denk je dat Mozes, Paulus, Job, Abraham (die zijn eigen zoon moest opofferen) en vele anderen hun kracht om dit te kunnen doen vandaan hadden? Was het niet God Zelf die deze hartsgesteldheid en de kracht heeft gegeven?
Niet iedereen…
…is soldaat en hoeft zijn leven in de waagschaal te stellen voor Nederland. Dat hoeft niet iedereen en dat kan ook niet iedereen. Maar af en toe is het heel gezond om er wel bij stil te staan. En om te beseffen dat kritiek hebben op de samenleving heel gemakkelijk is als je leven er niet van afhangt.
Zo is het ook voor christenen heel goed te beseffen dat we niet allemaal Mozes of Paulus zijn. Maar deze voorbeelden (en de vele andere voorbeelden) mogen ons best weleens met onszelf confronteren. Nogmaals, niet om werkheiliging op te wekken, of overmoed, zoals Petrus die vaak aan de dag legde. Hij was oprecht toen hij zei: ik ben bereid voor u te sterven (en trouwens de andere discipelen ook) maar toen het erop aan kwam, verloochende hij Jezus.
We hebben het dus niet over goede bedoelingen, hoe oprecht ook. Niet over bewijsdrang of wilskracht. Of iets waarvoor je een schouderklopje verdient. Maar over een van de meest confronterende aspecten van liefde: zelfopoffering. Dat kun je niet faken. Die komt namelijk voort uit Goddelijke liefde, en niet uit menselijke liefde.
Maar…
…die diepe, oprechte, onvervalste mindset zoals Paulus en Mozes die hadden, de bereidheid je leven te geven, die kun je niet verloochenen. Die zit er of die zit er niet. Als die er zit, hebben we geen reserves in het dienen van God en onze naaste. En als die er niet zit, moeten we ons afvragen wat we in vredesnaam aan het doen zijn. En dat is een zeer, zeer confronterende vraag.
De boodschap is helder: Je zult je leven hoe dan ook verliezen. Maar als je het verliest aan Christus zul je het behouden. En dat begint met je kruis op te nemen. Dat is niet ‘ieder huisje heeft z’n eigen kruisje’, maar op weg gaan naar de plaats van je executie. Dat wist men in die tijd heel goed. De boodschap van Jezus veroorzaakte niet voor niets zoveel weerstand.
Dat is vandaag de dag niet anders. Als ik, voordat ik me bemoei met het Koninkrijk van God en mijn naaste, of spreek over het inzetten van geestelijke wapenrusting, mijzelf toets aan die criteria, aan die bereidheid zoals Paulus en Mozes die hadden, dan wordt het echt even stil in mijn hart… Wat jij?
En wanneer we dan toch zonodig nog iets moeten ‘fixen’ aan de wereld, zouden we dan niet eerst kijken naar (de gezindheid van) die Mens, die om de wereld te redden Zijn eigen leven en heerlijkheid moest geven?
Laat daarom die gezindheid in u zijn die ook in Christus Jezus was, Die, terwijl Hij in de gestalte van God was, het niet als roof beschouwd heeft aan God gelijk te zijn, maar Zichzelf ontledigd heeft door de gestalte van een slaaf aan te nemen en aan de mensen gelijk te worden. En in gedaante als een mens bevonden, heeft Hij Zichzelf vernederd en is gehoorzaam geworden, tot de dood, ja, tot de kruisdood.2
Heb je een verzoek of wens voor een bepaald onderwerp, voor een van de volgende blogs? Laat het weten via ons contactformulier.
